ACADEMY 13211 M113 IRAQ WAR 1:35

M113 to amerykański transporter opancerzony. Pierwsze projekty powstały w 1956 roku, a produkcja seryjna w firmie FMC ruszyła w 1960 roku. Trwała do 1987 i doprowadziła do wytworzenia 73000 egzemplarzy tego pojazdu na potrzeby własne armii USA jak również na eksport. M113 trafił na uzbrojenie aż 45 krajów min. Izraela, Hiszpanii, Włoch Grecji czy Niemiec. M113 jest najpopularniejszym transportem na świecie i stanowi podstawę dla największej na świecie rodziny pojazdów opancerzonych. Kadłub M113 jest skonstruowany ze stali i aluminium, z pancerzem spawanym. Obniża to masę, ale chroni załogę tylko przed amunicją małokalibrową. Armia izraelska, aby poprawić ten mankament stosuje pancerz Rafael TOGA. Stanowisko kierowcy jest umieszczone z przodu po lewej, a silnik z przodu po prawej stronie pojazdu. Żołnierze desantu (do 7 ludzi) siedzą na ławach wzdłuż kadłuba i ruszają do walki poprzez rampę umieszczoną z tyłu transportera, która jest opuszczana hydraulicznie. Podstawowy M113 jest w stanie pokonywać przeszkody wodne, gdzie napęd stanowią gąsienice. M113 brał udział w bardzo dużej ilości konfliktów min. w wojnie wietnamskiej, wojnie Jom Kippur, w operacji Pustynna Burza oraz w wojnie w Iraku w 2003 roku. W armii amerykańskiej jest systematycznie zastępowany przez wóz M2 Bradley. Spośród ogromnej rodziny bazującej na podwoziu M113 można wymienić amerykański M901, który jest uzbrojony w wyrzutnię TOW czy też izraelski M113 Fitter z zamontowanym specjalnym dźwigiem, będący podstawowym pojazdem izraelskich służb naprawczo-remontowych w batalionach pancernych. Fitter jest także wykorzystywany przez Australię i Belgię. Dane techniczne (wersja M113A3): długość: 4,86m, szerokość: 2,69m, wysokość: 2,54m, masa 12,1t, moc silnika: 266KM, prędkość (na drodze): 66km/h, uzbrojenie: 1 karabin maszynowy kal.12,7mm.

Druga wojna w Zatoce Perskiej (ang. 2003 invasion of Iraq) została formalnie rozpoczęta w dniu 19 marca 2003 r., a formalnie zakończyło ją wystąpienia prezydenta USA George W. Busha juniora w dniu 1 maja 2003 roku. Warto jednak pamiętać, że wojska amerykanskie oraz państw je wspierających pozostawały oficjalnie w Iraku aż do 2011 roku. Główną przyczyną konfliktu było dążenie USA do zniszczenia przypuszczalnie posiadanej przez Irak broni masowego rażenia oraz również przypuszczalne sponsorowanie przez ten kraj międzynarodowego terroryzmu – hasło szczególnie nośne i istotne dla obywatelu USA po tragicznych zamach z 11 września 2001 roku. Po jednej stronie barykady, w toku tej wojny, stanęły wojska koalicji anty-irackiej złożone z sił kilku państw (w tym z Polski), ale przede wszystkim ze Stanów Zjednoczonych, które łącznie liczyły w okresie marzec-kwiecień 2003 r. ok. 180.000-200.000. Z czasem, liczebność tych sił uległa zmianie. Ich przeciwnikiem były siły irackie, które można szacować na ok. 350.000-380.000 żołnierzy. Paradoksalnie zatem, siły irackie miały przewagę liczebną, ale wyraźnie ustępowały siłom koalicji na pozostałych płaszczyznach sztuki wojennej. W przeciwieństwie do I wojny w Zatoce dowództwo sił koalicji zdecydowało się prowadzić jednoczesne bardzo intensywne działania na lądzie i w powietrzu, stawiając przede wszystkim na zaawansowanie technologiczne własnych sił, zaskoczenie oraz prędkość działania. Głównym celem operacji było zajęcie Bagdadu, a miano tego dokonać w wyniki gwałtownego rajdu wojsk koalicji w głąb Iraku. Warto dodać, że w toku tej wysoce ruchowej fazy wojny wojska koalicji pomijały większe miasta czyniąc wyjątek dla ważnego miast Basra. W ciągu 21 dni od rozpoczęcia natarcia wojska koalicji dotarły do Bagdadu, a w dniu 9 kwietnia 2003 r. stolica Iraku znajdowała się już formalnie w rękach sił koalicji. Rozpatrując wojnę z czysto militarnego punktu widzenia zakończyła się ona całkowitym sukcesem wojsk koalicji, odniesionym bardzo szybko i przy minimalnych stratach własnych. Z politycznego jednak punktu widzenia okazała się zwycięstwem dyskusyjnym, a co więcej zaangażowała wojska amerykańskie w długotrwałe działania stabilizacyjne na terenie Iraku których koszt – tak ludzki, jak i ekonomiczny – zapewne przekroczył koszty operacji z marca-kwietnia 2003 roku.