ACADEMY 13210 M7 105mm SPG Priest, 1:35

M7 Priest (ang. ksiądz) był amerykańskim działem samobieżnym z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały w 1942 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1942-1945. W sumie powstało ok. 3500 egzemplarzy tego pojazdu. M7 Priest był napędzany pojedynczym silnikiem Continental R975 C1  o mocy 375 KM. Uzbrojenie pojazdu stanowiła pojedyncza haubica M1A2 kal. 105 mm oraz pojedynczy karabin maszynowy Browning M2HB kal. 12,7 mm.

M7 Priest powstał w wyniku wniosków wyciągniętych przez amerykańskie dowództwo armii lądowej z niemieckich operacji lądowych prowadzonych w latach 1940-1942, które jasno wykazały konieczność posiadania własnej artylerii samobieżnej do wspierania działań piechoty zmotoryzowanej lub zmechanizowanej. Aby skrócić czas prób i analiz, postanowiono oprzeć się w pierwszych wersjach na podwoziu czołgu M3 Lee oraz zaczerpnąć z niego wiele innych podzespołów. Jako uzbrojenie główne wybrano haubicę kal. 105 mm. M7 Priest okazał się bardzo udanym pojazdem o sporej manewrowości, dobrych osiągach, bardzo wysokiej niezawodności i pancerzem grubszym niż analogiczne konstrukcje niemieckie. W toku produkcji seryjnej powstało dwie główne wersji tej broni. Chronologicznie pierwszą był M7 wykorzystujący podwozie M3 Lee. Później powstała wersja M7B1 z podwoziem czołgu M4A3 (bardzo podobnym do czołgu M3 Lee) oraz nowym silniku Ford GAA o mocy 450 KM. Powstała także brytyjska odmiana M7 o nazwie Sexton, który posiadał zupełnie inny silnik, zmienione podwozie, przedni kształt kadłuba oraz inne uzbrojenie główne. Pojazdy M7 Priest wzięły jeszcze udział w wojnie koreańskiej (1950-1953).